همه می ترسند ...همه می ترسند

وقتی که دیگر نمی توانم

سرم را بالا می گیرم

و بدون اینکه به هیچ کس ... به هیچ کس نگاه کنم

زل می زنم به این صفحه سفید

وبی هیچ صدایی آرام اشک می ریزم

و یک کس دیگری

آن شعر را که یک روز از تکه های من ساخته شد

سر صبحی برایم می خواند