خنده های رنگی
در کادرهای سیاه و سفید
که به اطاق قرمز ختم می شوند
انگشتهای بی پروایت
که روی انحنای کاغذ می لغزند
هنوز تا صبح یک نیمه شب مانده است
صبح اندامهای گریان یک زن دیگر
از طناب پوسیده ات آویزان است
دور بینت هر چه قدر حرفه ای
لنز هایت اگر تا خدا گران
تو اما نمی توانی از آن لحظه هایی عکس بگیری
که چشمهای دخترکی
با لنز اشک
یک شب در انتهای معصومیت گرفته است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر