یا آنچنان که بال پریدن عقاب را ...

هفته دیگر همین موقع من دارم به ژاپن می روم ... 

وقتی برگردم یک‌کسی گلهای کاغذی ام را از ته چیده،  

گلدان یاس هم تمام این سال را بابت همان دو هفته قهر می کند و گل نمی دهد. 

تو راهم در هوا پیمای پکن جا می گذارم.

حالا بگو باز هم بروم ؟! 

#از‌نامه‌های‌توی‌بطری 

درخلوت روشن...

گفتم: من؟

گفت : تو مثل باد بهاری ... سبک،خوشبو

گفتم: تو ...

گفت: خسته‌ام

بعدش دیگرچیزی نمی‌گفت ... من باید خودم می فهمیدم که این یعنی : اما تو بمان، بچرخ، بگرد، بخند...و با انگشت‌های رقصانت این خستگی را از تنم بِکَن.

#از‌نامه‌های‌توی‌بطری

A Palestinian resistant fighter who is drawn to an Israeli girl

امروز می دانی کجا پیدایم کنی 

آن غرق ترین نقطه جهان

کف اقیانوس آرام 

آنجا که هیچ چیز، هیچ چیز، هیچ تکانی نمی خورد.

                                                                                                                                                    

گذشتن از خطم

که گریه های گذشتن از آخرِ  ... 

بیا بگو بِدو‌‌َم یا به ناز برگردم 

تو از نهایت “ شب ها “ چه قصه ای بلدی   

من ازدحام‌ نفسهای ِمرد شبگردم  

تمام راه های نرفته یکی یکی رفتند

و همچنان  پی ِحرفی نگفته می گردم 

که لحظه ای تو بیایی و دست هایت را 

سپر کنی به هجوم هزار و یک دردم  

به آن کلاغ که هرگز به خانه اش نرسید 

غزل تراش ،به گَرد‌‌‌ِ ترانه اش نرسید

بیا بگو ، تو‌بگو بی بهانه برگردم 

که گریه های گذشتن از آخر ...    

Se faire printemps, C'set prendre le risque de l'hiver

رقصیده ام بهارِ تنم را 

مهتاب تویِ پیرهنم را 

با یک بهانه ریختنم را 

رقصیده ام گریختنم را 

تا آن دقیقه ای که بیایی

رقصیده ام تمامِ قفس را 

سرگیجه های قبل و سپس را 

گلهای یاس و چایی گس را 

آن اشک های بی همه کس را 

رقصیده ام فرارِنفس را 

تا آن دقیقه ای که بیایی...

رقصیده ام پنجره ها را 

آن پله های رو به هوا را 

صحنه، سکوت، نور، صدا را 

تاریکی ردیفِ جدا را 

رقصیده ام فرودِ نوا را 

تا آن دقیقه ای که بیایی... 

.

.

.

تمام نمی شود ...

رقصیده‌ام ثانیه‌ها را 

این لحظه‌های سختیِ”تا“ را 

من، تو، نَفَس‌نفس ‌به‌فنا را 

رقصیده‌ام تمام ‌ِفضا را 

“تا” آن دقیقه‌ای که بیایی 

رقصیده‌ام خطوطِ تنت را 

نُت‌های درهمِ بدنت را  

آن ر‌ِنگِ شادِ در زدنت را 

رقصیده‌ام سه‌گاه ِبَمت را 

تا آن دقیقه‌ای که بیایی 

رقصیده‌ام، تا تهِ آبی 

تا انتهایِ حس تباهی 

در التهاب ِاوج ِرهایی 

رقصیده‌ام به ضرب نهایی 

 تا آن دقیقه‌ای که بیایی 

رقصیده‌ام شکستنِ شک را 

این لحظه‌های عمق ِتَرَک را 

چشمانِ کافه دارِ کلک را 

سیگار و ادکلن... “به درک!” را

رقصیده‌ام خیالِ سَرَک را 

تا آن دقیقه‌ای که بیایی

.

.

.

.