...از اين شراب كه خون من است

....و شرابي كه زير پوستم چند ساله ميشود

....رد ِ خون گرم و تازه توي نفس هاي تو

دلم مي خواهد بخوابم

....مثل لذت دردناك خوابيدن توي برف

و رد ِسيلي هاي" دوستت دارم"ِ تو روي صورتم

...برهنه تر از پاييز

اين كه پاييز آمد را نمي گويم
اين كه خواب هايم همه در آب فرو مي روند را نمي گويم
اين كه شانه هايم را هق هق ور داشته است را نمي گويم
اين كه از تمام يك كرم توي دنيا يك سوراخ بزرگ مي ماند روي تن يك درخت را هم نمي گويم
اما اينكه دختركي دُم باد بادكي را گرفته و دارد با آن مي رود را همه دارند با صداي بلند مي گويند
...نشنيدنت پاي خودت

هميشه پاي يك ...در ميان است

يك فيلم معمولي ِ ايراني اما يك تيتراژ خلاقانه و خوب
اصولا تيتراژ را ببينيد كافي است

سپيده دم ؛عصر يا شب

مرد تنها روياست ؛ توهم است . حال آنكه مردهاتظاهر به تنهايي ميكنند . تله است

Careless Whispers

Time could never mend
A careless whisper of a good friend
To the heart and mind
Ignorance is kind
But there's no comfort in the truth
Pain is all you'll find
***
I feel so unsure
As you take my hand
And lead me to the dance floor
As the music dies
Something in your eyes
Calls to mind a silver screen
And all it's sad goodbyes
***
I'm never gonna dance again
Guilty feet have got no rhythm
Though it's easy to pretend
I know you're not a fool
Should have known better than
To cheat a friend
Waste chance that I've been given
So I'm never gonna dance again
The way I danced with you, oh
***
Tonight the music seems so loud
I wish that we could lose this crowd
But maybe it's better this way
We'd hurt each other with the things
We want to say
We could have been so good together
We could have lived this dance forever
Now who's gonna dance with me
.
.
.

و به ياد آر كه زندگي ِ من باد است

به چشمهايت كه آنقدر از نزديك نگاه مي كنم
از هيچ چيز توي اين دنياي رو به زوال ديگر ككم هم نمي گزد
..........................................................

چقدر دلم براي آن گوشه پر دود و كثيفي شهر تنگ شده بود
براي همان ديوانه بازي هاي خسته و گرما زده
براي همان دستمال كاغذي گلدار
براي باز شدن ِ بي هواي در طرف من وسط ميدان وليعصر
براي شبهاي خانه هنر مندان
براي كافه كافه هاي گاندي
براي متر كردن بي امان خيابان هاي بالاي شهر زير باران و برف


............................................................
حالا اين فلوت سحر آميز موتسارت است كه زير پوستم نبض مي زند
من از امتحان سوختن در آتش و ذره ذره شدن در باد پا روي پا هاي تو گذشته ام
از امتحان تشنگي....آب.... زير بارش چشمايت
براي گذشتن از امتحان مرگ و زندگي فقط اسمم را صدا بزن
....يك نفس

..........................كاشكي كه

تو مثل لاله ء پيش از طلوع دامنه ها

كه سر به صخره گذارد غريبي و پاكي

تو را ز وحشت طوفان به سينه مي فشرم

... عجب سعادت غمناكي