۱۴۰۰ بار بیشتر نمی‌دانم کجای جهان ایستاده‌ام

از این‌که توی آنجایی که همه به آن می‌گویند دنیا همیشه جایم تنگ بوده‌است. آن هم نه آن‌که زیاده‌خواه باشم، اصلا از اول یک اشتباهی در کار بوده‌است -مثل این‌که سوار قطار اشتباهی شده‌باشی یا ایستگاه را اشتباه پیاده شده‌باشی
 یک حسی هست که همیشه جدایم کرده است از وجود پیدا‌کردن  و سنجیده‌شدن در مقایسه‌ی با آدم‌ها به جای وجود‌داشتن میان آدمها.  
از سنگسار کلمه‌ها و نگاه ها هزار بار جان سالم بدر برده‌ام چون تن به انکار خودم نداده‌ام.  

تا  که فهمیدم توی همین جای اشتباهی هم می‌شود اتفاقی بیفتد ، یک حادثه که آن اشتباه را، آن بزرگ‌ترین اشتباه را برایت چنان دوست‌داشتنی کند که با خودت بگویی چه اشتباهی می‌شد بهتر از این باشد .